انیمیشن

انیمیشن (Animation)

انیمیشن یک هنر سینمایی است که در آن تصاویر به صورت پیوسته و پشت سر هم قرار می گیرند زمانی که این تصاویر با یک سرعت خاص اجرا به شوند این توهم رو به وجود می‌آورند که جسم در حال حرکت است یا کارکتر زنده است. ۲۴ فریم (قاب) بر ثانیه برای اغلب فیلم‌های تلویزیون و سینما، ۲۵ فریم بر ثانیه برای کشورهای اروپایی یا pal، و ۳۰ فریم بر بر ثانیه برای کشور آمریکا هر فریم یا قاب رو یک عکس یا یک نقاشی در ثانیه می‌تواند معرفی کرد. پویانمایی می‌تواند در قالب هر دو رسانه آنالوگ مانند فیلم متحرک، نوار ویدئو یا در رسانه‌های دیجیتال، پویانمایی فِلش و ویدئوی دیجیتال ضبط شده یا “GIF” پویا باشد. برای نمایشِ پویانمایی می‌توان از یک دوربین، رایانه یا یک پروژکتور با فناوری‌های نو هم استفاده کرد. رایج‌ترین روش برای نمایش پویانمایی، سینما یا ویدئو است. در پویانمایی‌های قدیمی (traditional animation) انمیشن نقاشی می‌شد ولی در پویانمایی جدید (modern animation) بیشتر انیماتورها از کامپیوتر برای ساخت انیمیشن استفاده می‌کنند. امروزه انیمیشن‌ها در فیلم‌ها و بازی‌های ویدویی نیز استفاده می‌شوند، به عنوان مثال کارکتری مانند آزوگ در فیلم هابیت توسط یک انیماتور انیمیت شده، کارکتری مانند اسکورپیون از سری بازی های مورتال کامبت هم توسط یک انیماتور انیمت(پویانمایی) شده است.

تاریخچه

قدیمی‌ترین نمونه‌های تلاش برای بدست آوردن حرکت در طراحی را می‌توان در نقاشی‌های دوران نوسنگی غارها پیدا کرد، در جایی که حیوانات با چندین شکل پای روی‌هم افتاده مجسم شده‌اند، که آشکارا کوششی برای رساندن احساس حرکت است. سفالینه‌ای متعلق به مردم شهر سوخته یافت شده‌است که نقوش روی این جام، تکراری هدفمند دارد و حرکت را نشان می‌دهد. تکراری که پایه و اساس هنر انیمیشن امروز است.

شخص خاصی به عنوان مخترع هنر فیلم پویانما وجود ندارد، چرا که افراد بسیاری پروژه‌های متعددی که می‌توان به عنوان گونه‌های مختلف پویانمایی مطرح کرد را تماماً در زمان‌های یکسانی انجام می‌دادند. فریب‌بین، زنده‌گرد، کنش‌نما، همچنین ورق‌های پویانما از قدیمی‌ترین اسباب‌های پویانمایی محبوب اختراع شده در طول سده ۱۸۰۰ هستند.

فیلمساز فرانسوی جورج ملیس، که سازنده جلوه‌های ویژه فیلم‌هایی مانند سفری به ماه بود، تکنیک‌های بسیاری در کارش استفاده می‌کرد که یکی از آن‌ها نگه داشتن چرخش فیلم دوربین، و تغییر کوچکی در صحنه و سپس دوباره به چرخش درآوردن فیلم دوربین بود. این بسیار شبیه به ایده‌ای است که بعدها زنده نگاریِ استاپ موشن شد. ملیس به‌طور اتفاقی به این تکنیک دست یافت. هنگامی که او اتوبوسی را در حال رد شدن از جلوی دوربین می‌گرفت، دوربین خراب شد. هنگامی که دوربین تعمیر شد، درست زمانی که ملیس شروع به فیلم گرفتن کرد، تصادفاً یک اسب از جلوی دوربین رد شد. نتیجه آن بود که در فیلم به نظر می‌رسید که اتوبوس به یک اسب تبدیل می‌شود.

استوارت بلکتون شاید نخستین فیلمساز آمریکایی باشد که تکنیک‌های استاپ ‌موشن و انیمیشن طراحی دستی را استفاده کرد. توماس ادیسون او را با فیلمسازی آشنا کرد. او با نخستین کارش مورخ ۱۹۰۰ که کپی رایت داشت، پیشگام این ایده‌ها در دوران سده بیستم شد. بسیاری از فیلم‌هایش، از میان آن‌ها طراحی سحرآمیز در سال ۱۹۰۰ و فکاهی صورت‌های متغیر مسخره ۱۹۰۶، نسخه‌های فیلم روزمره از بلکتون «هنرمند درخشان» بود، و نسخه‌های اصلاح شده مورد استفاده ملیس قدیمی‌ترین تکنیک‌های استاپ‌موشن برای ساختن سری‌هایی از طراحی‌های روی تخته سیاه بود که به نظر می‌رسند که حرکت می‌کنند و خود را تغییر شکل می‌دهند. فکاهی‌صورت های‌متغیرمسخره، به عنوان نخستین فیلم پویانماشده واقعی ثبت، و بلکتون به عنوان نخستین زنده نگاری واقعی شناخته شده‌است.

هنرمند فرانسوی دیگری به نام امیل کول شروع به طراحی سلسله کارتون‌هایی کرد. او در سال ۱۹۰۸ فیلمی با نام صحنه خیالات را ساخت. این فیلم شامل تعداد زیادی طراحی ساده سرگردان است که به هم تبدیل می‌شوند، مانند بطری نوشیدنی که به یک گل تبدیل می‌شد. همچنین قسمت هایی از تصاویر زنده وجود داشت، جایی که دست زنده نگار وارد صحنه می‌شد. این فیلم با طراحی هر قاب روی کاغذ ایجاد شده بود و هر قاب با نگاتیو فیلم گرفته می‌شد، که به تصویر، ظاهر تخته سیاه را می‌داد. بدین ترتیب صحنه خیالات نخستین فیلم پویانمایی سنتی (طراحی دستی) به‌شمار می‌آید.

در ادامه موفقیت‌های بلکتون و کال، هنرمندان متعدد دیگری شروع به تجربیاتی در پویانمایی کردند. از جمله وینسر مک‌کی که یک کارتونیست موفق روزنامه بود. او پویانمایی‌های پرجزئیاتی ساخت که نیازمند تیم هنرمندان و توجهی طاقت فرسا به جزئیات بود. هر فریم یک طراحی روی کاغذ بود که همواره می‌بایست، پس زمینه و شخصیت‌ها هردو دوباره طراحی و پویا شوند. از برجسته‌ترین فیلم‌های مکی می‌توان به نموی کوچولو (۱۹۱۱)، جریت دایناسور (۱۹۱۴) و غرق شدن لوسیتینیا (۱۹۱۸) اشاره کرد.

تولید فیلم‌های پویانمای کوتاه، که عموماً «کارتون» نامیده می‌شوند، در طول دهه ۱۹۱۰ به یک صنعت بدل شد و کارتون‌های کوتاه برای نمایش در فیلم‌های سینما تولید شدند. موفق‌ترین تولیدکننده قدیمی زنده نگاری جان رندولف بری بود، کسی که همراه با ارل هرد، سل پویانمایی یا پویانمایی روی طلق را پایه‌گذاری کرد که در باقی دهه بر صنعت پویانمایی حکم فرما بود.

در بین سال های ۱۹۲۰ و ۱۹۲۲ انیماتور هایی به نام والت دیزنی و فرد هاردمن بر روی یک قسمتی از شرکتی که داشتند کار کردند که در واقعا بتونن ایده ی خاص انیمیشنی خودشون رو بدن. دیزنی در دانشگاه عکس نگاری زمانی رو مطالعه کرده بود ، و دیزنی شروع به تجربه ی انیمیشن های نقاشی شده در گاراژ خانه ی خود کرد. اونا دوباره به شرکت نوآوری رو آورده بودن اما اون شرکت نمیخواست که نوع انیمیشنی که میسازه رو تغیر بده برای همین دیزنی و هاردمن شرکت خودشون رو اهدا کردند. ولی تلاش اونا برای دست یابی به پول بی نتیجه بود و هارمن شرکت رو در سال ۱۹۲۲ ترک کرد.

دیزنی در یک روزنامه توسط رادولف ایسنگ استخدام شد به شرط این که به رادولف انیمیشن سازی یاد بده. با الهام گرفتن فبلس (کارکتر) دیزنی یک سری انیمیشن ۷ دقیقه ای رو آغاز به ساخت کرد. سپس دیزنی بعد از ساخت دو انیمیشن استعفا داد و به هالیوود رفت.

والت دیزنی در ژولای ۱۹۲۳ در حالی که ۲۳ سال داشت به هالیوود رفت ، اگر چه در اون زمان نیویورک را به عنوان مرکز انیمیشن میشناختن ، دیزنی تصمیم گرفت که به لس انجلس بره چرا که برادر والت دیزنی، روی دیزنی در لس آنجلس بستری بود و داشت بهبود پیدا میکرد.

در اون زمان دیزنی آرزوی کارگردان شدن رو داشت. تلاش های دیزنی برای فروش سرزمین عجایبه آلیس بیهوده بود تا این که اون خبری از طرف تبلیغ کننده ی فیلم خانم مارگارت ج وینکلر شنید ، خانم وینکلر داشت حق خود را نسبت به انیمیشن گربه ملوس از دست میداد و نیاز به یک انیمیشن جدید داشت. در اوکتبر همون سال اونا قراردادی رو برای ۶ کمدی آلیس امضا کردند که در واقع این گزینه هم وجود داشت که اگر اون سریال موفق بود تا ۱ فصل ۶ قسمتی دیگه هم ازش منتشر شه که این انیمیشن موفقیت آمیز نبود .

بعد از اون برادران دیزنی ستدیو انیمیشن خودشونو بر پا کردند و بعدا اونو والت دیزنی نامیدند برای ساخت فیلم در اوایل سال ۱۹۲۵ دیزنی لیلیان باوندس رو استخدام کرد و اونا در جولای اون سال ازدواج میکنند. در فبریه سال ۱۹۲۸ دیزنی سعی کرد که با پرداخت هزینه ی بیشتر بتونه گربه ملوس رو بگیره ولی موفق نشد .

در همون سال شرکت دیزنی برای جایگزینی گربه ملوس میکی موس رو ارائه کرد و این ایده زمانی به فکر دیزنی خورد که اون در واقع یک حیوان خانگی موش رو در زمانی که اون داشت توی استدیو کار میکرد دید. طراحی های اولیه ی این شخصیت نامشخص بوده و دیزنی اسم اولیه ی این کارکتر رو به عنوان موش مورتومر معرفی کرده بوده ولی همسر دیزنی لیلیان اعتقاد داشته که این اسم خیلی جدی و متکبرانس و اون میکی رو پیشنهاد داد. نخستین نمایش میکی موس در می ۱۹۲۸ بود.

سال های طلایی شرکت های آمریکایی به سال بعد از ۱۹۲۸ و با عرضه ی میکی موس برمیگرده که با موفقیت عظیم انیمیشن میکی موس این سال های طلایی نیز شروع میشه که تا سال ۱۹۶۰ به طول انجامید .

در سال ۱۹۳۷ کمپانی والت دیزنی نخستین انیمیشن سینمایی خودش رو به نام سفید برفی و هفت کوتوله ارائه کرد که هنوز هم به عنوان یکی از آثار مطرح انیمیشن سازی ازش یاد میشود بعدا در سال ۱۹۳۹ با سفر گالیور و بعدا با انیمیشن های پینوکیو و فانتسی میکی موس هر دو در سال های ۱۹۴۰ ادامه پیدا کرد.

انیمیشن های معروفی که از ۱۹۲۸ تا ۱۹۶۰ عرضه شد عبارت است از:

گوفی ۱۹۳۲ – دانلد داک ۱۹۳۴ لونی تونز ۱۹۳۵ دافی داک ۱۹۳۷ بانگز بانی ۱۹۳۸ تا ۱۹۴۰

تویتی ۱۹۴۱ سوپر من ۱۹۴۱ تام  و جری ۱۹۴۵ پلنگ صوتی ۱۹۶۳.

انیمیشن به یک هنر خیلی محبوب تبدیل شد ، و در سال ۱۹۵۰ وقتی تلویزیون در کشورهای در حال پیشرفت راه پیدا کرد ، کارتون ها در اون زمان بیشتر برای بچه ها طراحی میشدند ولی بزرگسالان هم به این صنعت علاقه نشون میدادند.

خیلی از استدیو های انیمیشن بعد از موفقیت های دیزنی و راه پیدا کردن انیمیشن به تلوزیون شروع به کار کردند. استدیوی هانا باربارا شروع به طراحی سریال های انیمیشن در تلوزیون کردند که محبوب ترین اون تام و جری در سال ۱۹۴۵ بود ، از دیگر کارهای این استدیو میشه به اسمورف ها ، سیمپسون ها و سکوبی دو میتوان اشاره کرد.